Echt Gebeurd - Afl. 262 Naar buiten: Erwin Wieringa

Welkom bij aflevering 262 van Echt Gebeurd. De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een verhaal dat Erwin Wiersinga vorige maand bij ons vertelde tijdens een verhaal een middag met als thema. 2009 Sicilië vakantie en ik ben met mijn vriendin op vakantie. Ik word wakker en ik weet bij God niet waar ik ben. Ik weet niet hoe lang ik heb gelegen, maar het enige wat ik zie is brillenglazen en een mondkapje. Een man die zich voorover buigt en is mompelt en me aanspoort om op te gaan staan en naar buiten te gaan. Ik loop naar buiten en ik zie een ambulance. Ik zie twee ambulances en een motoragent. Ik word in die ambulance gelegd. Ik krijg een naaldje in mijn arm en wordt een zak opgehangen. En die ambulance gaat er met een rotvaart vandoor. Dat duurt even. En dan begrijp ik waar die tweede ambulance voor is, want we stoppen en ik moet overstappen. In de tweede ambulance. Dat blijkt nodig te zijn. Dan maar een rit van ongeveer een uur kom ik aan in het plaatselijke stadje Caltanissetta. En als je er ooit geweest bent. Dat zal waarschijnlijk wel niet, want je kent Italië. Italië is prachtig, heeft mooie architectuur, lekkere koffie goed te eten. Dat heeft Caltanissetta allemaal niet. Caltanissetta als een poging om het Oostblok te doen herbeleven in grijs, grauw beton en zo veel mogelijk toeristen te wijzen naar de kusten waar ze heen moeten, niet naar Caltanissetta niveau. Ik word naar binnengebracht in een kamer en de kamer verliezen bewustzijn. Dat duurt even en dan word ik wakker en iemand zegt tegen me H1 en n swine flu. Dat was elf jaar geleden. Dat was de grote pandemie. Daarvoor was de Spaanse griep. Dat was honderd jaar daarvoor. Maar dit was voor het eerst een pandemie in de wereld. En ik begreep toen dat ik patiënt zero voor Italië was. De eerste patiënt. Euh. Inmiddels begreep ik dat er 285 duizend doden zijn gevallen, ongeveer de helft van de huidige corona epidemie. Maar er was geen Jaap van Dissel, geen arrive. En ik kwam net terug van een trip naar Amerika waar ik voor mijn werk was. En ik zit in bestuur van een organisatie waarin je weet hoe het gaat. Je ontmoet mensen, je knuffelt je, je beter wat we, ze kwamen uit de hele wereld. Vrees ik gezellig. Maar in die tijd kijk je niet naar de krant. Je leest. Je leest niks en je volgt de televisie niet. Dus die hele pandemie was me eigenlijk ontgaan. Ik had één regeltje gelezen voor ik wegging, maar voor de rest wist ik niks. Maar ik begreep toen. Ik had het. Ik werd naar een kamer gebracht. Het was een ziekenhuis dat bloedheet was. Het was onbeschrijflijk heet en het stonk was smerig. In een bed geen kleren en ik viel weer in slaap. Aan het eind van de dag kwam Tilly aan. Die was terug geweest om onze spullen op te halen en hij zei Ik wist niet wat ik zie. Op het zwembad zijn ze bezig leeg te pompen. De brandweer roodwitte linten en de eigenaar is wanhopig. Alle ramen opengezet en onze koffers stonden op de weg. Ik wist niet wat dat betekende, maar ik ben een beetje naïef. Ik ben nog nooit van mijn leven in een ziekenhuis geweest, dus ik dacht van. Nou fijn ben ik eerste keer belangrijk. Ik was een beetje opa pluis is in het ziekenhuis, dus nu komen de verpleegsters langs en ik krijg lekkere dingen in orde. Met tekeningen gemaakt wordt ze heel gezellig en leuk, maar er iets raars aan de hand. Ik werd voor binnengelaten, maar dit ziekenhuis helemaal leeg. Er is hier helemaal niemand en het is oud en vies en lelijk. En de deur zit op slot. Ze mij binnengelaten. Maar ja, ik zeg, we zullen het wel horen. Ik viel in slaap, want ik was echt erg ziek. De volgende ochtend verheugden wordt ontbijt, maar het ontbijt was de klassieke specialiteit van Caltanissetta. Zoals ik al zegt Oostblok specialiteit is een Senseo pad. Drie dagen geweekt in een wat lauw water en vermengd met drie eetlepels completen. En we kregen honger en we kregen dorst. Maar toen ging opeens de deur open en kwam een vijf man gestook verpakken. Plastic helmknoppen kwamen naar binnen. Vanaf nu gaat het genezingsproces beginnen, maar ze prikt m in de borst en ze riepen papieren papieren. En ze wilden weten waar ik geweest was en ze wezen op paspoort en zijn New York, Toronto. Of ik gek geworden was? Wat bezielde me in godsnaam om als zieke man zomer naar Italië te komen en daar de ziekte te brengen? Was ik helemaal van God los. Woedend waren ze. En over genezing. Dat kwam later ondertussen. Ik ging weer in bed liggen en keek me zeggen ja, wat gaan we doen? Maar Tilly is erg sociaal gunstig aangelegen. Dus ze had ondertussen over de gangen gelopen en was een Algerijnse schoonmaker tegengekomen en die zei van oudere zit er een gat ergens daarin in de muur in de hoek? Als je daar uit kruipt je loopt om de hoek als een pizzeria. Hebben ze lekkere koffie en eten. Dus die ging eten halen dus. Dat kwam wel goed. Kan boeken bij me. Ik. Ik ging lezen, denkt het wordt veel beter. beschikte ook over de Nokia drieënzestig team. Da's hartstikke fijn, maar daar kan je op spelen. En als je niks te doen hebt wat Bocken, maar dat kan je ook niet de hele dag blijven doen. En zeg ging met Nederland en de informatie kwam doordat. Tamiflu was een beetje het wonder medicijn. Als je dat neemt wordt het. Beter wat gunstiger dus de volgende dag, toen het peloton binnenkwam en het hele protocol zich herhaalde in de borst prikken. Wat kom je hier doen? Wat is dit? ze. Tamiflu? En wie heeft Tamiflu? Absoluut niet. Dag drie. Het ging door. Ik was nog steeds ziek. Toen hadden we een kennis vriend in Nederland. Tiziano Italiaan. van Nardi gaan we bellen en dan kan die namens ons onderhandelen. Ik lag in bed en we over en weer ging het gesprek en op een gegeven moment keek Tiziano bitser 500 euro aan om Tamiflu te geven. Dus Tiziano keurig van voor 500 euro. Het ontplofte van woede. Wie denk jij godverdomme wel dat we zijn? Wij zijn arts uit Rome en uit Napels. We zijn geen maffia, maar denk je wel dat je bent? Sicilië soms? Dacht van wel en geen sprake van. Belachelijk. Aan het eind van de dag kwam er iemand langs met een doosje doofstom Tamiflu. Ze kregen het wel en het fijne was soms medicijnen werken. Ik nam die pillen in en na twee dagen voelde ik me beter, dus ik ging een plan maken om weg te gaan. Wanneer mogen we weg? Het werd genegeerd. De boosheid, steeds, die artsen. Boosheid, boosheid. Een week ging voorbij. Acht dagen, negen dagen en nog steeds niet weg. Ondertussen had ik alles wel gezien wat er te zien was. Buiten heb je een verroeste supermarkt karretje, een omgevallen boom, wat onkruid tussen de hoogtepunten van Caltanissetta. Had ik wat tot me genomen? Ik was open voor nieuwe informatie en ik voelde me goed. Toen zei ze tegen Tilly Ga in bed liggen. had inmiddels een,, confisqueerde, waarop ze kon liggen en Gadamer in bed liggen. Ook aan het infuus. We gaan jou nu behandelen, gaan jou onderzoeken. En toen dacht ik opeens. Ik werd echt bang. Dit gaat niet goed. Dit gaat niet goed. Er is geen plan. Diezelfde dag werd er iemand naar binnengebracht en die kende ik. Die kende ik niet. Maar ik werk met mensen met een verstandelijke beperking en dit was iemand die iets meegemaakt heeft wat heel erg traumatisch voor hem geweest is. Hij huilde, hij schreeuwde. Hij kon niet spreken en hij sloeg zichzelf. Hij zat onder de wonden en hij werd bij mij op de kamer gelegd in een leeg ziekenhuis. Ik ging naast hem zitten, naast mijn man en ik probeer hem gerust te stellen met een liedje zingen, voorlezen uit een boek, in het Nederlands, in het Engels. En ja, mensen worden er rustig van. Je moet ze niet aanraken, maar soms moet je wel even met iemand praten. Uhm. Maar de volgende ochtend, toen dochter. We pakken onze spullen en dan moet ik een klein stapje maken. Want nogmaals, we wisten niks. En mijn dochter is arts. Die zei van hoe je zo stom zijn om gewoon maar weg te lopen tot je wist dat je besmettelijk was. Maar zoals ik gezegd. Jaap van Dissel was er niet. Het drong niet tot ons door. We waren in paniek en waren bang, dus we gingen weg. Door het gat in de muur Fiat 500 stond geparkeerd snel de spullen. Rond kwart voor vijf s morgens wegwezen. Thelma en Louise op pad naar de kust. Twee uur rijden, eerste uur. Bang en opgelucht. Zou achter ons aankomen. Nou nee, dat toch ook niet op geen verder. Je ontspant een kopje koffie neemt een ijsje van mijn god. Wat hebben we gedaan? We zijn vrij heerlijk hotel gevonden. Uitrusten, slapen, vakantie. En toen werd ik hartstikke ziek, nog zieker dan ooit tevoren, ik wist niet waar ik aan moest zoeken. Een inmiddels Wisteria Tamiflu moeten we nu hebben. Apotheken bellen, kijken. Nee, dat gaven ze niet. Dat was er niet uit. Armoede ging toch maar weer naar een ziekenhuis aan de kust. In Augusta heette die plaats geloof ik. Komt het ziekenhuis binnen? S Avonds laat stampvolle wachtkamer ik met een T-shirt tegen mijn gezicht om me te beschermen. En nogmaals, ik zag het allemaal niet meer zo helder. En ging naar de balie achteraan aansluiten, achteraan aansluiten. Toen zei ze Tamiflu. Op dat moment gebeurde er heel veel. Er kwamen mensen binnen. Die haalde alle mensen uit de wachtkamer weg en ik werd geduwd naar de gang. Daar was een kamer en er hing een A4'tje op en er stond H1N1. Ik werd in dat bed gelegd. Lang verhaal kort, maar de volgende ochtend komt er een arts. Een fijne, corpulente, aardige man en die zich van haar wil. Help you speak English. Goed English speaker. Maar dat kwam ontzettend goed uit. De eerste met wie we konden communiceren. Eindelijk konden we uitwisselen wat er aan de hand was en daar konden ons een plan voor voor de vervolg aanbieden. En dat was heel simpel. Hij zei van dit is een politieke zaak. Je bent de eerste patiënt. Wij gaan je niet helpen. Dit is hier geen hulp voor jou. We hebben de spullen niet. We kunnen dit niet voor elkaar krijgen. Dit is een probleem. De politiek om ons ziekenhuis in. Maak dat je wegkomt. En ik heb connecties. Als je nu weggaat en je bent op tijd op het vliegveld, dan zijn de routes en die je aangeven. Ook is er geen douane controle kom je naar huis, dus via Malta en München kwamen we uiteindelijk in Amsterdam uit. hartstikke ziek, binnen. zegt tegen me. Die tweede keer als je een ziekenhuis virus en een levensgevaarlijk ziekenhuis virus. Je bent de derde patiënt. zijn de twee overleden, maar jij gaat redden. Dus zeg ik met doctorandus op is een mooie plek, maar net iets te ver weg. Dat was een verhaal van Erwin. Hij vertelde het op 5 juni tijdens zijn eerste verhalen middag na de sluiting in het najaar hopen we weer nieuwe middagen te kunnen organiseren in comedyclub. Helaas kunnen er onder de huidige omstandigheden niet veel mensen bij zijn om op de hoogte te blijven wanneer er toch kaartjes vrijkomen. Kun je als volgen op Facebook, Twitter en Instagram? Of je kunt je inschrijven op onze nieuwsbrief via www. Het net. De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Paulien Cornelisse, Maarten Wester, Sander, Rosa van Toledo en mijzelf Micha Wertheim productie Even Zaterdag niet Jasper van Oorschot. Podcast Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 262. Bedankt voor het luisteren voor die luisteraars die wel op vakantie willen, maar geen zin hebben in drukke terrassen met heel veel toeristen. Je kan altijd nog uitwijken naar Caltanissetta.