Echt Gebeurd - Afl. 267 Het hart: Mark Wagemakers

Welkom bij aflevering 267 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een verhaal van Marc Wagemakers. Hij vertelde het in december vorig jaar tijdens een echt gebeurd middag met als thema het hart. En daar stond ie dan, Marlon voor mijn huis? Nee, natuurlijk niet. Niet zomaar staan, want hij kwam uit Haarlem en ik kwam uit Tilburg. En ik had net heel mijn jeugd in een psychiatrische inrichting doorgebracht, dus het was weer met. Schoorvoetend kwam ik terug de maatschappij in. Ik had een eigen huisje in Tilburg. De provincie Brabant in een Vinex wijk, de Reeshof, dat we alles op elkaar lijkt, inclusief de auto en het kapsel van de vrouw. Maar het was toch wel een psychiatrische setting naast het spoor, want Per ook wat te doen. Dat ging allemaal prima, krabbelde wel op, maar ik had toch een stevige depressie gehad en ik kreeg daar pillen voor en kreeg nog meer pillen en pillen. En ineens voelde ik me helemaal fantastisch. Dat is super. Toen dacht ik ineens waarom ga ik gewoon niet naar huis bouwen? Een sociale woning met van die hele lange gangen, plavuizen en hoge muren met muren die werken zitten gewoon scheuren. Maar de booming business werken, die muur is ook die werken, maar er wat zijn. Ik dacht ik ga een bad kopen. En die depressie? Die viel eigenlijk al van me af. En ik dacht het moet niet zomeraanbod worden. Het moet een bad van die pootjes worden. Echt zo'n princesa bad. Hartstikke leuk, maar toen dacht ik dat moet nautisch thema aan verbinden. Dus ik had een gifgroen douchegordijn gekocht, een blauw matje. En bij de Blokker kon je van die stickers kopen met homies, harddisk en familieleven. Ik weet niet waar een badkamer ruinerwold ofzo. Je weet het niet van die fanion Bolsius. Je kent ze allemaal. En om het helemaal een soort thema te geven van die lavendel potpourri van briesen heel veel de strook helemaal naar jouw lavendelvelden, eigenlijk lavendel. Maar dat batje duurde heel lang voordat het kwam. En op die tijd had ik niet heel veel te doen, zodat ik een beetje op Twitter en achteraf bleek. Want waarom word ik zo blij van die pillen? Want dat gebeurde altijd met antidepressiva. Ik bleek manisch depressief te zijn, maar ik had nog nooit iemand gehad. En Jezus, dit voelt lekker. Dit gaat goed. Ik neem nog een pil en nog een pil. En ik weet holistisch, dus ik ging, te koop. Ik had nog nooit Vassell zout gehoord. Nou, dat is vast een heel goed idee, maar het waren zoveel pillen. Die pasten niet meer op de tafel. Dus zat ik voor de televisie. Gesetz kon ik niks meer zien en dat bad kwam. Maar dat duurde te lang. Dus ik dacht wete, ik ga bruis ballen maken en ik had citroenzuur gekocht. Bakpoeder. Ik had geen geld voor olie, dus ik had die lavendel proprium, brokjes gesneden en door de bruine bal gedaan was ik gaan liggen in een soort ton om toch uit te proberen, maar dat de chemische reactie teweeg gebracht werd de andere dag wakker en ik kreeg het laken niet meer van mijn huid af. Moest ik het schra? Ja, de pus kwam eruit, dus ik moest naar de dokter. Zea zag erover City. Maar goed, het bad kwam alleen woeste pootjes nog onder. Wat moet ik doen met die pootjes? Dat kan ik niet. Nou, daar was Marlon. Ik had op Twitter. Toen was het nog gezellig. waren nog geen populist en niet elke zon begon met kanker bij VOV. Sodemieter op! Hartstikke leuk was leuke groep mensen, dus ik had hashtag durf te vragen. Wie wil mijn bad in elkaar zetten? En daar was Marlon. Nou, kom maar langs. Hij staat hier met de pootjes. Ik moet uit Haarlem komen. Ze Magny uit. We gaan door de Reeshof in Tilburg, kom naar mij aan en het was een paar dagen later en hij kwam en hij belde, want hij kon de weg niet vinden, want alles lijkt op elkaar. Ja, hallo, snuisterijen op Twitter snuisterijen. Waar moet ik zijn? Nou, dan moet je. Bij de rotonde moet je naar rechts, het zandpad over en dan het vierde gebouw. Ik had negen jaar geleden de baard in de keel. Maar dat kwam eigenlijk pas 23 al. Mijn moeder zei telkens als ik haar opbelde met een lage stem. Nou Mark, doe maar. Normaal hing ze op en als ik met mijn hoge stem belde, zei het brons wel tegen me te praten. Dus ik had een soort omgekeerd oedipuscomplex. Mijn vader hoefde niet dood. Maargoed,, daar stond Marlon dan ineens. Maar hij wilde eigenlijk al weg, maar reed per ongeluk mijn straat. . Schoorvoetend kwam hij zo het huis binnengelopen, zeg maar ik. Ik zie de badkamer, zeg maar. Wat staat al? Maar ik dacht je moet nooit op één paard tegelijk wedden. Dus ik had gewoon iemand anders gevraagd. Kom effe debat in elkaar zetten. Mocht niet op komen dagen. Prima. Maar ik denk joh. Jij bent leuk, gezellig blijf. Laten we in bad gaan zitten wat homo's de eerste deed. Is nooit zo moeilijk. Gooi je kleren uittrekken, dus ik trok m'n kleren uit. Depressie was ik tien kilo afgevallen. Ik leek niet meer op die avatar en hij zag al die wonden en zweren op mijn lijf. Hij keek de kamer in en zag een berg vol met pillen bij de televisie staan. Dus die dacht o, die heeft aids of kanker, die gaat dood. Ik weet niet wat het is. Geen Tolic. Al het bad vol laten lopen was op z'n mobiele telefoon kijken wat die pillen waren. Had ie die cel zou gegoogeld van de derde naar de vijfde dimensie? En zo bereik je. Die dag is knetter geworden, maar ja, je bent leuk, je bent hier al een half uur. Ik ben mijn leven weer op orde aan het maken. Blijf laat in bad gaan bij een bad gaan. Haalt ook boodschappen, Surinaamse sperziebonen. Want in Tilburg heb je alleen brabers worstenbroodje meegenomen en daarna gingen we slapen. Maar goed, ik kon niet slapen, want ik begon mijn, stoorde ik. Voel ik me nou zo leuk omdat zo verliefd ben op hem? Gaat het goed? Wat gebeurt hier? Toen dacht ik om half één. Ik ga gewoon mijn bed uit, want ik had die week ook een blenden gekocht en een cupcake machine en bak boek. Kook blik, keek vormpjes, poedersuiker, bloem. Ik dacht ik ga bakken. Het een uitgelezen kans. Ik heb nu toch een date en die moet ook wakker worden met Sanches, dacht ik. Nou, ik beginnen. Ik had een cupcake machine gekocht. Ik had twaalf cupcakes gemaakt 18, 24, 30 34 met Parmezaanse kaas. En toen dacht ik als je een bakkerij hebt, dan moet je ook een hartig aanbod hebben. En toen dacht ik een bakkerij. Dat is een goed idee. Ik moet een bakkerij beginnen. Bakkerij Wagemakers in de Reeshof. En ik dacht nu moet ik ook een officiële uitnodiging maken. Dus ik ging om een computer, had ik een officieel persbericht gestuurd. Marc Wagemakers opent bakkerij in de Reeshof Tilburg met een officiële uitnodiging en de nood voor de redactie. Maar niemand van mijn vrienden was redacteur, dus het sloeg nergens op. Ik had heel professioneel. Marc Wagemakers, bekend als snuisterijen op Twitter, heeft zijn bakkerij geopend. Maar toen dacht ik shit. Morgen is de officiële opening, al maakt dat alleen nog maar cupcakes. Dus ik ging taarten bakken en cakes en koekjes. Maar omdat sliep en het was mijn eerste deed, moest het allemaal heel zachtjes. Ik dacht als ik naar de keukenmachine heel zachtjes laat draaien voor het glazuur. Dan hoort die mini. Maar goed, alleen een badje. Ik had geen van mijn. Als ik ergens kwijt bungelde en het hengelden maakt denk ik toch niet uit, want niemand ziet de voorbereiding voor de bakkerij bezig ben. En het was half drie kwart voor drie, drie uur. Meer taarten op de aanrecht. Op de tafel, in de gang, in de badkamer. En toen dacht ik ja. ook als ik straks kraam cadeautjes moet maken, heb ik voor een jongen natuurlijk wel blauw glazuur nodig. Dat was toen allemaal niet zogende fluïdum. Behalve het glazuur, want omdat het zo langzaam draaide was het gaan lopen. Ik deed het in die vorm. Dat sijpelde door de bodem heen. Over mijn badjas, over mijn naakte lijf. En toen dacht ik je hebt nu half zes. Ik heb zeker veertien taarten gebakken. Ik had ook nog wat cakejes gemaakt en nog wat vla en hangop. Je moet een aanbod hebben. Als bakkerij kan je niet anders. En toen was ik zo overweldigd door een soort moeheid dat mijn badjas uitviel. En ik lag als een soort blaar blauwe naakte smurf op de bank. En toen bleef die over piepen en piepen en piepen. Daar werd Marleen wakker van, dus die ging zo op voet door de cupcakes liep die de woonkamer in en die zei dat jij aan het doen. Het enige wat ik kon zeggen ja, neem alsjeblieft een gebakje, want ik weet niet of de mensen het lekker vinden morgen. De bakkerij. Dus ja nee, nee, nee, nee, nee, nee nee. Dit is niet de bedoeling. Dit is het eerste deel. Hartelijk. Maar nu ik zei ik ga nu weg. Ik zei nee, nee. Het gaat heel goed. Je bent heel leuk, je moet hier blijven en jij moet van mij houden. Ik dacht ja, ik ben uit de inrichting. Ik heb een eigen huis. Heb je ook een partner nodig en ik had er een keukenmachine? Je moet toch iets beginnen? Nee, ik ga helemaal niet van jou houden, zei. Hij trok zijn kleren uit. Hij verdween. Is over de zandweg en de zon. En daar lag ik helemaal alleen. Het poedersuiker dwarrelde neer op mijn hoofd en ik lag in de bank te denken. Waar is het allemaal misgegaan? En hij zei nog over de telefoonmarkt Laat maar geen contact meer hebben, want ik ben nog nooit zo geschrokken in mijn leven. Maar goed, nu, negen jaar later en daar City. , ik ben deze zomer ten huwelijk gevraagd door hem, door hem, ja, door hem. En wat ik doe, wat ik heb geleerd van 9 jaar samen zijn met de liefde van je leven is dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe gek je bent, wat voor psychiatrische stoornis hebt, hoe je er wel eens uitziet. Als ik heel manisch ben, dan zegt Marc Marc, kom gaan zitten, neem je pillen weg uit psychiater en als ik als ik depressief ben, dan pakt een kopje thee en dan zit komt die aan mijn bed zitten. En zeg nou, we gaan weer een mooie dag van maken Marc. En als ik één ding heb geleerd is dat eigenlijk de liefde alles overwint. En zelfs een bakkerij in de Reeshof. Dankjewel! Je hoorde een verhaal van Marc Wagemakers, die in 2022. In Griekenland hoopt ze te gaan trouwen. Marc vertelde eerder een mooi verhaal bij ons dat je nog kunt beluisteren in aflevering 229 van deze podcast. Wil je zelf een keer bij de buren komen vertellen? Voor volgende maand zoeken we verhalen over Habo. In november hopen we een verhaal een middag te kunnen organiseren rond het thema kunst en in de december editie wordt het thema ouders. Als je een goed en waargebeurd verhaal hebt bij één van die thema's, kun je je opgeven via onze website www. Punt burd. Punt. Net als je wilt weten hoe onze vertellers gekozen en begeleid worden. Luister dan eens naar aflevering 165, waarin we vertellen wie we zijn en waar het ons om te doen is. De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Micha Wertheim, Sander Pools, Rosa van Toledo, Maarten, Veen en mijzelf. Paulien Cornelisse. De productie doet Eva Saving techniek doet Jasper van Oorschot. De podcast wordt gemaakt door Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 267. Bedankt voor het luisteren. En vergeet niet als je midden in de nacht ineens cupcakes moet maken van jezelf. Doe dan in ieder geval zachtjes zachtjes.