logo
Listen Language Learn
thumb

Echt Gebeurd - Afl. 277 Marokko: Abdou Bouzerda

-
+
15
30

Op zijn vijftiende debuteert Abdou Bouzerda als wedstrijdbokser.

Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Welkom
bij
aflevering
277
van
Echt
Gebeurd!
De
podcast
waarin
waargebeurde
verhalen
worden
verteld
door
de
mensen
die
ze
zelf
hebben
meegemaakt.
In
deze
aflevering
een
verhaal
van
Abdou
Bouzerda.
Hij
vertelde
het
in
september
tijdens
een
echt
gebeurd
middag
rond
het
thema
Marokko.
Ergens
in
1993.
Het
was
mij
stond
ik
oog
in
oog
met
mijn
tegenstander
in
Duitsland.
Want
vanuit
de
boksclub
in
Arnhem,
waar
ik
ook
ben
opgegroeid,
deden
we
daar
aan
de
competitie.
Het
was
mijn
debuut
en
ik
stond
daar
dus
oog
in
oog
met
wat
ik
meen.
Een
Oost-Europeaan.
Het
kan
ook
een
Duitser
zijn
geweest,
net
zoals
dat
ik
gewoon
een
Nederlander
ben.
Ondanks
mijn
achternaam
met
zijn
achternaam
deed
mij
denken
aan
een
Oost-Europeaan.
Het
was
een
jonge
man,
maar
hij
maakte
aardige
indruk
op
mij.
En
dat
kwam
deels
door
tatoeage,
maar
ook
deels
door
een
stoppelbaard.
Euh,
voor
een
jongen
van
15
jaar
is
een
stoppelbaard
toch
wel
iets
machtig.
Ik
geen
boksen
tegen
iemand
met
een
stoppelbaard.
Je
kunt
je
voorstellen
dat
je
als
vijftienjarige
voor
het
eerst
zijn
debuut
maakt
in
een
boksring.
Dat
je
aardig
zenuwachtig
was.
Ik
kan
me
dat
gevoel
nog
precies
herinneren.
Ik
denk
dat
ik
maar
weinig
keren
in
mijn
leven
zo
zenuwachtig
ben
geweest.
Ik
zweet
als
een
otter.
Mijn
handen
trilde,
mijn
knieën
trilde
en
ik
voelde
ook
mijn
hart
in
mijn
keel.
Alle
cliché
kon
ik
op
een
rij
opnoemen.
En
mijn
trainer?
Die
stond
bij
in
de
hoek,
boks
trainer
Willem.
Twee
meter
lang,
onvervalste
Arnhemse
tongval
en
die
mij
moed
inspreken.
En
ik
moest
me
natuurlijk
gaan
focussen
op
de
bokswedstrijd
en
en
dat
deed
ik
niet.
Ik
was
met
van
alles
bezig
in
mijn
hoofd,
behalve
met
die
bokswedstrijd
en
dat
merkte
die
trainer
ook.
En
hij
was
al
geïrriteerd.
En
dan
moet
ik
even
een
paar
uurtjes
daarvoor
gaan
vertellen
wat
er
gebeurd
was.
Ik
was
namelijk
met
slechts
een
boek
op
een
fiets
naar
hem
toe
komen
fietsen.
En
de
bedoeling
was
natuurlijk
dat
ik
met
een
tas
zou
komen.
Een
bidon
flesje,
een
handdoek
en
wat
boks
spullen,
want
ik
had
immers
een
bokswedstrijd.
Dus
hij
was
al
heel
geïrriteerd.
Ik
kon
dus
op
een
zaterdag,
want
het
was
wel
een
zaterdag
daar
ergens
in
mei.
In
1990
kwam
ik
met
een
roadbook,
dat
weet
ik
nog
wel.
Ik
werd
het
laatste
titel
van
het
boek
niet
meer,
maar
ik
kwam
wel
met
een
roadbook
aangefietst,
dus
ik
kreeg
op
mijn
kop
van
boks
trainer
Willem
en
hij
was
heel
geïrriteerd.
Maar
goed,
die
wedstrijd
moest
gaan
beginnen.
En
ondanks
dat
die
tegen
mij
zei
kom
op
Abdoe.
Je
gaat
zo
beginnen.
Was
ik
daar
eigenlijk
helemaal
niet
mee
bezig?
Maar
ook
weer
wel,
want
een
paar
uur
daarvoor
was
ik
nog
in
Marokko.
En
dan
zullen
jullie
denken
van
nou.
Dat
verhaal
wordt
steeds
gekker.
Hoe
kon
dat?
Je
bent
in
Duitsland.
Euh,
daar
in
de
buurt
van
Dortmund.
En
je
was
een
paar
uur
daarvoor
in
Marokko.
Marokko
is
voor
mij
ook
een
land
natuurlijk.
Een
land
waar
we
elk
jaar
naartoe
gingen.
Waar
ik
op
de
achterbank
en
mijn
ouders
voorin
naartoe
reden.
Waar
ik
ook
zocht
tot
de
glimlach
van
mijn
ouders
steeds
groter
werd
als
we
dichterbij
de
geboortestad
kwamen
van
mijn
vader.
Het
werd
allemaal
gezelliger
in
de
auto.
Mijn
ouders
gingen
meer
met
elkaar
praten.
Ze
gingen
mee
met
mij
praten.
Ze
werden
leuker.
Ik
werd
leuker.
Alles
was
leuk.
Het
was
niet
alleen
maar
vakantie,
maar
het
was
echt
thuiskomen.
Het
was
zoveel
thuiskomen
voor
mijn
ouders
dat
ze
er
alles,
maar
dan
ook
echt
alles
aan
deden
om
dat
thuis
dat
gevoel
Morocco
ook
na
te
bootsen
in
Arnhem.
En
ik
zeg
nabootsen
van
ons.
Ik
heb
dat
wel
eens
vergeleken
tegen
Friends
of
bij
een
vriend
moet
ik
zeggen.
Met
net
zoiets
als
een
kruidde
tuintje
bijhouden
op
de
planeet
Mars
tegen
de
elementen
in.
Proberen
zo
natuurlijk
mogelijke
thuis
te
creëren,
terwijl
er
natuurlijk
veel
invloeden
van
buitenaf
zijn.
En
noem
het
maar
op.
Maar
mijn
ouders.
En
dat
besef
ik
eigenlijk
nu
pas.
Die
hadden
daar
echt
een
levensenergie
van
gemaakt.
Het
was
een
ambitieus,
project
waar
ik
me
nog
altijd
tot
op
de
dag
van
vandaag
en
ik
zal
verklappen
we
ouder
ben
42
nog
altijd
over
verbaasd
hoe
ze
daar
in
slaagden.
Er
beginnen
ze
in
minitieus
en
te
werk,
dus
ook
met
mijn
opvoeding.
Dat
betekende
als
ik
thuiskwam
dat
ik
geen
Nederlands
sprak,
letterlijk
geen
Nederlands
sprak
omdat
het
niet
mocht.
Niet
omdat
zij
Nederlands
een
rare
taal
vonden
of
een
onbelangrijk.
Sterker
nog,
ze
vonden
het
heel
belangrijk.
Daarom
was
ik
als
kind
vier
jaar
altijd
hand
in
hand
door
mijn
moeder,
meegesleept
naar
de
bibliotheek.
Maar
thuis
was
het
de
bedoeling
dat
ik
zo
Marokkaans
mogelijk
werd
opgevoed,
wat
betekende
dat
alles
nagebootst
werd.
Culinair,
de
geuren,
de
kleuren,
alles
als
de
deur
dicht
ging,
dan
was
ik
voor
mijn
gevoel
in
Marokko.
Ik
heb
een
oudere
zus.
De
een
kleine
18
jaar.
Maar
toen
ik
opgroeide
was
ik
enig
kind
en
ik
was
ook
nog
geen
zoon.
En
dan
moet
ik
ook
bij
vertellen
dat
mijn
moeder
en
dat
verklaart
ook
waarschijnlijk
het
hoge
leeftijdsverschil
tussen
mij
en
mijn
zus.
Die
heeft
vier
kinderen
gekregen.
Alleen
die
zijn
op
jonge
leeftijd
overleden.
Dus
je
hebt
een
kind
in
Arnhem
dat
heel
zorgvuldig
wordt
opgevoed
om
naar
school
te
gaan
en
ze
dingen
te
doen,
maar
ook
heel
erg.
Een
voorbeeld
Marokkaan
te
zijn.
Zo
noem
ik
het
maar
even
en
dat
ging
best
verder.
Uhm,
bijvoorbeeld
religie
was
ook
een
onderdeel
van
mijn
opvoeding
en
dat
betekent
dus
dat
ik
behalve
de
drie
dagen
die
ik
naar
de
moskee
ging.
Dat
was
woensdagmiddag
zoals
de
meeste
kinderen
en
ik
woensdagmiddag
dus
niet
naar
school,
maar
wel
naar
de
moskee.
Zaterdag
en
zondag.
En
mijn
vader,
die
uhm
was
als
kind
natuurlijk
ook
naar
de
moskee
school
geweest,
zoals
zijn
vader,
zijn
grootouders
en
ga
zo
maar
verder.
En
nu
had
ze
het
volgende
bedacht.
Die
zei
tegen
mij
van
Abdoe,
als
jij
naar
de
moskee
gaat
s
ochtends,
zaterdag
en
zondag,
dan
moet
jij
niet
ontbijten,
want
dan
kun
je
er
veel
beter
de
koran
uit
je
hoofd
leren.
Uhm.
Jaren
later
in
2006
loskades
in
de
krant
dat
de
hele
school
of
madison
een
onderzoek
had
gedaan
en
dat
er
een
hormone
vrijkomt
wat
Guerini
heet.
En
dat
zorgt
ervoor
dat
je
op
lege
maag
iets
leert
dat
je
het
stofje
of
dat
stofje
zorgt
ervoor
dat
je
dus
beter
kunt
concentreren
en
beter
de
stof
onthoudt.
Dus
in
die
zin
heeft
mijn
vader
wel
gelijk.
Heb
hem
ook
verteld
en
te
zeggen
ja,
maar
dat
wist
ik
natuurlijk
al.
Euh.
Maar
goed,
dat
waren
de
omstandigheden
waarin
ik
op
groeide.
En
ik
deed
dus
de
dingen
die
mijn
ouders
van
mij
vraagt.
Maar
dat
betekent
dus
ook
dat
ik
s
ochtends
heel
vroeg
moest
opstaan
om
het
gebed
te
doen.
Uhm.
Moslims
bidden
vijf
keer
per
dag
en
het
eerste
gebed
is
als
de
zon
opkomt.
Dat
is
het
zogenaamde
phaser
gebed.
Nou,
ook
in
die
mij.
In
1993
was
ik
vroeg
opgestaan
en
dat
was
ergens
rond
half
zes
in
de
ochtend.
Nou,
als
puber
om
half
zes
opstaan.
Ik
weet
niet
hoe
jullie
waren
als
puber,
maar
zeker
in
het
weekend
dat.
Dat
is
nogal
een
opgave,
maar
ik
deed
het
omdat.
Het
was
niet
zo
Spartaans.
Het
was
ook
heel
liefkozend.
Het
was
ook
iets
heel
intimus.
Als
ik
met
mijn
Phare
s
ochtends
opstond
dan.
Dan
was
het
ons
moment
samen
en
aan
het
einde
kreeg
ik
een
kus,
een
omhelzing.
En
dat
is
door
blijven
gaan
tot
de
dag
van
vandaag.
Dus
in
die
zin
is
altijd
fysiek
contact
geweest
en
ook
heel
veel
liefde
ging
daarbij
gepaard.
Maar
mijn
vader
had
ook
een
uitgesproken
mening
over
wat
goed
was
en
wat
niet
goed
was.
En
boksen
hoorde
daar
absoluut
niet
bij.
Op
een
twaalfde
besloten
toch
te
gaan
boksen
en
ik
had
hem
verzekerd
nooit
een
bokswedstrijd
te
gaan
doen.
Dat
moest
ik
beloven,
heeft
me
nog
net
niet
op
de
Koran
laten
zweren,
maar
ik
moest
een
plechtige
beloven
dat
ik
dat
nooit
ging
doen.
Want
boksen,
dat
is
een
barbaars
schouwspel
en
het
kan
niet
anders.
Het
moet
heel
slecht
zijn
voor
je
hersenen.
Jaren
later
heb
ik
weer
in
de
krant
gelezen
dat
het
inderdaad
heel
slecht
is
voor
je
hersenen
en
dat
artsen
wereldwijd
ervoor
pleiten
om
het
te
verbieden.
Dat
heb
ik
me
trouwens
nooit
meer
verteld.
Anders
had
hij
mij
gezegd
van
Sewell,
dat
wist
ik
al.
Maar
goed,
ik
besloot
na
een
paar
jaar
toch
om
te
gaan
boksen
en
dan
zal
ik
even
uitleggen
waarom.
Want
behalve
thuis
was
er
ook
school
en
straat
en
voor
mij
was
de
straat
dat
waren
mijn
buurt.
Jongens
die
op
hun
scooters
rondreden
in
dure
Australiës
en
en
Max
en
weet
ik
allemaal
nog
meer.
En
dat
had
ik
niet.
Althans
niet
in
zulke
grote
getalen
zoals
zij
dat
hadden.
Ik
had
zeker
geen
scooter
en
er
was
ook
nog
school
Thorbecke
Scholengemeenschap
in
Arnhem.
En
op
straat
bij
mijn
vriendjes.
Ik
had
eigenlijk
niet
zoveel
gemeenschappelijke
grond
om
over
te
praten.
Zij
schepte
op
over
hun
scooter.
Euh,
dat
ze
een
meisje
hadden
gekust
op
de
kermis.
En
mijn
enige
kredietwaardigheid
die
ik
had
mijn
Streets
credentials.
Dat
was
toch
dat
ik
boksster
maar
na
drie
jaar
alleen
maar
trainen
tegen
borstzak
slaan?
Ja,
dat
is
niet
meer
spannend
om
tegen
die
vrienden
te
zeggen,
want
die
hebben
een
veel
spannender
leven.
En
op
school
waren
er
ook
vriendjes
en
klasgenoten.
En
ik
kan
me
nog
heel
goed
in
stelletje
herinneren.
Dennis
en
Marijke
en
Dennis
en
Marijke,
die
vonden
mij
heel
bijzonder,
want
ze
hadden
nog
nooit
een
Marokkaanse
gezien.
En
op
mijn
15e
besloot
ik
om
daar
voor
eens
en
voor
altijd
mee
af
te
rekenen,
namelijk.
Ik
zou
een
bokswedstrijd
gaan
doen
en
ik
wilde
ook
aan
mijn
vader
bewijzen
aan
mijn
ouders.
Bewijzen
van
ik
wil
boksen
omdat
ik
weet
wel
wat
goed
voor
mij
is
en
wat
slecht.
En
ik
doe
ook.
Ik
maak
ook
een
keer
een
keuze
voor
mezelf,
dus
dat
was
mijn
manier
van
puberen.
En
op
school
was
het
ook
belangrijk
om
met
dat
beeld
van
de
neut
af
te
rekenen.
En
op
straat
was
dat
ook
voor
mij
iets
om
te
laten
zien
van.
Ik
ben
wel
spannend
en
ik
kan
wel
wat
aan
kijken.
Ik
heb
een
bokswedstrijd
gedaan
met
jullie
rijden
wel
op
jullie
scooters
en
doen
wel
heel
stoer
en
roken.
Maar
ik
heb
een
bokswedstrijd
gedaan,
dus
ergens
in
april,
een
kleine
vijf
of
zes
weken
voor
die
in
mei.
In
1993
besloot
ik
dus
in
overleg
met
mijn
boks
trainer
Willem
om
te
gaan
trainen.
En
ik
weet
nog
de
woorden
die
hij
tegen
mij
zei.
Hij
zei
nou
opdoen.
Je
moet
wel
goed
gaan
trainen.
Je
moet
geen
flikker
zijn.
En
in
1993
was
het
woord
flikker
waarschijnlijk
een
aanmoedigend
kreet.
Dus
als
je
iets
te
weinig
opdrachten
of
niet
goed
je
best
deed,
dan
werd
er
tegen
gezegd.
Kom
op,
je
bent
geen
flikker.
We
denken
gelukkig
tegenwoordig
een
20u20
iets
anders
over.
Maar
toen
was
dat
heel
normaal.
En
dus
dat
deed
ik
ook.
Het
was
voor
mij
een
missie.
Ik
ging
de
wereld
verslaan,
dus
ik
had
die
maand
mijn
krantenwijk
opgezegd.
Want
na
het
ochtendgebed
ging
ik
ook
heel
vaak
de
krant
rondbrengen.
Uhm,
en
na
het
ochtendgebed
ging
ik
hardlopen.
Ja,
bizar
wat
je
allemaal
doet
als
vijftienjarige.
Maar
het
was
voor
mij
heel
belangrijk,
die
wedstrijd.
Daar
leefde
ik
naartoe,
dus
ik
trainde
en
ik
deed
ook
in
het
weekend
van
alles
en
voor
het
slapen
nog
bij
oefeningen.
En
ik
had
zo'n
zoon.
Zo'n
Gare
Volkmann
die
eigenlijk
een
beetje
kapot
was
en
vastgeplakt.
En
ik
draaide
non-stop
eye
of
the
Tiger
als
ik
geen
hardlopen.
Ik
kan
het
liedje
werkelijk
niet
meer
horen.
Euh.
Maar
goed,
dat
is
hoe
mijn
jeugd
er
een
beetje
uit
heeft
gezien.
Ik
geen
dus,
Ribaucourtstraat
en
ik
had
een
smoesje
verzonnen.
Ik
had
trouwens
mijn
klasgenoten,
mijn
schoolgenoten
wel
vertellen.
Geen
boksen
tegen
mijn
buurjongens
ook,
maar
thuis
had
ik
dat
niet
gedaan.
Ik
had
tegen
mijn
vader
en
mijn
moeder
gezegd
met
een
boek
onder
mijn
hand.
Ik
ga
een
boek
inleveren
in
de
bibliotheek.
Het
was
prima,
dus
ik
nam
dat
rode
boek
mee
en
ben
op
de
fiets
gestapt
en
dacht
van
ja,
wat
moet
ik
tegen
Willem
zeggen?
Maar
goed,
ik
kwam.
Wat
een
hel!
Laf
verhaal.
Hij
had
er
helemaal
geen
zin
om
na
te
luisteren.
Denkt
denk
goed
joh.
En
heeft
spullen
geregeld.
En
toen
zijn
we
in
de
auto
gestapt
naar
Dortmund
en
daar
stond
ik
dus
tegenover
mijn
tegenstander.
Die
indrukwekkende
jongeman
met
een
tatoeage
en
stoppelbaard
en
ik
daar
in
de
hoek
met
Willem
naast
me.
En
toen
Gent
begon.
En
ik
stapte.
Tijdens
konde
was
ik
weg.
Ik
weet
niet
of
jullie
dat
jij
jullie
kennen,
dat
vast
wel
van
tekenfilms.
Je
ziet
letterlijk
lichtflitsen
betekenen.
Zijn
sterretjes
ziet
lichtflitsen.
Kom
niet
op
de
grond,
maar
ik
zag
ze
ineens
flitsen.
En
ik
maakte
ook
helemaal
niet
de
associatie.
Ik
ben
geslagen
of
wat
dan
ook.
Het
had
voor
mij
net
zo
goed
een
goddelijke
openbaring
kunnen
zijn
en
wat
dan
ook.
Totdat
ik
de
woorden
horen
vuile
flikker,
dekkingen
woog
bedekking
ging
omhoog.
En
uiteindelijk
ben
ik
een
kleine
tien
minuten
later
als
een
trotse
winnaar
de
ren
uitgestapt.
Het
werd
geen
kou,
maar
ik
won
op
punten
en
ik
was
zo
trots
als
een
pauw,
want
ik
had
niet
de
wedstrijd
gewonnen.
Maar
ik
had
de
wereld
verslagen.
Dus
in
de
auto
terug
vanuit
Duitsland
naar
Arnhem
had
ik
een
klein
bekertje
in
mijn
hand.
Want
ja,
ze
moest
iets
geven
als
je
je
won.
En
we
reden
terug
en
ik
was
zo
trots.
Maar
toen
begon
ik
te
beseffen
dat
ik
tussen
mijn
vader
en
mijn
moeder
moest
confronteren
en
vertellen
dus
dat
ik
een
bokswedstrijd
had
gedaan
zonder
het
hen
te
vertellen.
En
terwijl
ik
dat
dacht,
dacht
ik
Shit,
ik
ben
mijn
boek
vergeten
dat
ik
in
Duitsland
laten
leggen
en
een
kleedkamer.
Maar
goed,
ik
kwam
in
Arnhem
en
ik
besloot
maar
gewoon
om
direct
te
vertellen.
Ik
deed
de
deur
open
naar
binnen
en
mijn
moeder,
vader.
Die
waren
bezig
met
een
een
cd
met
nieuwe
stoffen
ontwikkelen.
is
een
typisch
Maghrebijnse
bank
die
plots
met
kussens.
Als
je
dit
ziet
denk
je
die
o
ja,
dat
is
het.
En
dat
is
een
Sidali.
Daar
waren
ze
dus
nu
stof
aan
het
ontwikkelen.
En
ik
kwam
binnen
en
ze
keken
naar
me
en
ik
zei
tegen
ze
van
mij.
Ik
ben
niet
naar
de
bibliotheek
geweest.
Ik
uhm.
Ik
heb
een
bokswedstrijd
gewonnen.
Ik
zei
tegen
ze.
Ik
ben
niet
naar
de
bibliotheek
geweest
en
toen
zei
mijn
vader
gelijk.
Heel
gevat.
Ja,
dat
weet
ik.
Want
dat
boek,
dat
ligt
nog
hier.
Je
hebt
je
Arabische
grammatica
boek
meegenomen.
En
toen
dacht.
Ja,
ok.
Euh
en.
En
toen
heb
ik
maar
verteld
wat
er
gebeurde
en
ze
keken
me
een
beetje
verbaasd
aan.
En
toen
ging
de
bel.
En
toen
kwam
visite
vanuit
België,
want
in
die
tijd
geen
mobiele
telefoon.
En
eigenlijk
was
het
gewoon
een
ongeschreven
regel.
In
het
weekend
uhm,
is
het
meer
regel
dan
uitzondering
dat
familie
uit
Nederland
dat
kan
net
zo
goed
horen
in
mijn
geval
zijn
of
uit
Duitsland
of
uit
België
op
visite
komt.
En
zo
was
het
ook
die
zaterdagmiddag.
Dus
mijn
familie
kwam
mijn
oom
met
zijn
kinderen.
Het
was
heel
gezellig
en
niet
één
keer
meer.
Is
het
woord
boksen
gevallen?
Of
wat
dan
ook?
En
de
volgende
dag,
toen
zij
tegen
de
avond
wegrennen,
toen
ook
niet.
En
ik
had
er
eigenlijk
ook
geen
zin
meer
om
over
te
beginnen,
want
ik
had
toch
mijn
vader
en
mijn
moeder
die
zoveel
van
mij
hielden
en
zo
hun
best
deden.
Die
hadden
toch
ook
wel
een
beetje
teleurgesteld?
Dus
ik
begon
wel
een
beetje
schuldig
te
voelen.
En
de
volgende
dag
op
school
vertelde
ik
dus
Marijke
en
Dennis.
Althans
ik
was
van
plan
om
ze
dat
te
gaan
vertellen.
En
ik
moet
er
ook
bij
vermeld
dat
ik
Marijke
een
beetje
leuk
vond.
Maar
niet
helemaal,
maar
het
was
wel
een
beetje
onduidelijk
allemaal.
En
Dennis,
die
kwam
naar
mij
toe
en
Marijke
en
die
zeiden
we
moeten
hier
wat
vertellen.
Maar
ik
moest
natuurlijk
ook
wat
vertellen.
Maar
ik
dacht
nou
ja,
laat
ik
ze
maar
eens
vertellen
wat
ze
willen
vertellen.
Ze
vertelden
dat
ze
verkeerde
in
hadden.
En
uhm.
En
dat
liet
ik
ze
even
vertellen.
En
toen
vergaten
zij
mij
weer
te
vragen
van
wilde
je
wat
nog
zeggen?
En
ik
dacht
laat
ik
maar
niet
meer
de
moeite
nemen.
En
op
straat
was
het
ook
niet
veel
anders.
Die
vriendjes
die
hadden
of
nu
een
scooter
of
een
nieuwe
Naka
Max.
En
dat
gevoel
van,
dat
sloeg
over
in
frustratie
en
een
beetje.
En
ik
had
ook
bij
mezelf
een
beetje
besloten
van
ik
ga
eigenlijk
niet
meer
boksen,
want
waarom
heb
ik
het
gedaan?
Euh,
ik
heb
niet
de
credits
gekregen
waar
ik
voor
of
op
hoopte.
Tot
een
kleine
twee
of
drie
weken
later.
Het
kan
ook
een
maand
zijn.
Het
kan
ook
lonen.
Ik
weet
het
niet
meer.
Precies
weer
zo'n
ochtend
gebeld
met
mijn
Phare
en
zuidelijk
om
te
onderstrepen.
We
hebben
in
tussentijd
dus
niet
één
keer
meer
over
boksen
gehad
en
waren
klaar
met
het
gebed.
Dus
die
kus,
de
omhelzing
kwam
er
weer.
En
toen
zei
die
van
goed
dat
je
zo
bent
met
mij,
want
dat
zal
je
ook
helpen
als
je
in
de
toekomst
vaker
gaat
boksen.
Maar
doe
dat
wel
buiten
de
vakantieperiode
om
als
we
naar
Marokko
gaan.
Dat
was
voor
mij
een
heel
belangrijk
moment
die
ik
nog
steeds
koesterde,
eigenlijk
voor
het
eerst
zo
publiekelijk.
Vertel.
Want
dat
was
ook
het
moment
dat
ik
eigenlijk.
Wel
iets
had
bereikt
Ik
had
namelijk
naar
Goetz,
zoals
kinderen
soms
doen,
hun
ouders
teleurstellen,
maar
toch
wel
het
vertrouwen
van
mijn
vader
gekregen
en
voelde
me
zoals
je
thuis
geboren
gevoeld.
Je
mag
iets.
Je
mag
fouten
maken,
je
mag
ook
eigen
keuzes
maken
en
met
enige
voorwaarde
was
dan
van
hem
van
OK.
Maar
doe
dat
dus
buiten
de
vakantieperiode,
want
uhm,
dan
gaan
we
naar
Marokko.
Na
die
reis
komen
helaas
niet
meer
wat
mijn
ouders
die
scheiden
kort
daarna.
En
het
heeft
uiteindelijk
tien
jaar
geduurd
voordat
ik
voor
het
eerst
weer
als
volwassen
man
ben.
Vijfentwintigste
naar
Marokko
gen.
Maar
het
gevoel
van
thuis?
Uhm.
En
dat
ik
het
ook
in
één
adem
kan
opnoemen
met
Marokko
en
thuis.
Het
gevoel
van
geborgenheid,
dat
is
dat
moment
s
ochtends
vroeg
als
puber.
Euh,
slaperig,
koud
water
of
weer
gezegd
gooien.
Het
ritueel
gebed
doen.
En
dan
dat
warme
gevoel.
Een
kus
en
omhelzing.
Dat
is
voor
mij
Marokko.
Ja,
en
onder
het
applaus
hoorden
we
onze
pianist
Amir
Swaeb,
die
haast
nooit
in
deze
podcast
te
horen
is,
maar
die
live
bijna
altijd
de
muzikale
omlijsting
verzorgt
van
onze
verhalen,
middagen
en
die
zomer.
Die
Eye
Of
The
Tiger
uit
Rocky
3
heeft
wanneer
dat
liedje
wordt
genoemd
door
Abdou
Bouzerda.
Abdoe
is
als
journalist
werkzaam
voor
Radio
1
en
hij
heeft
een
eigen
podcast
bij
de
VPRO
over
10
jaar
Arabische
Lente.
De
eerste
aflevering
van
die
podcast
verschijnt
vandaag.
De
redactie
van
Echt
Gebeurd
bestaat
uit
Micha
Wertheim,
Rosa
van
Toledo,
Maarten
Wester,
Veen
en
mijzelf.
Paulien
Cornelisse
Productie
Doet
Eva
ving
de
zaal,
techniek
deed
Jasper
van
Oorschot.
De
podcast
wordt
verzorgd
door
Gijsbert
van
der
Wal.
Dit
was
aflevering
277
tot
volgende
week
en
zijn
boek
terug
naar
de
bibliotheek.
Dan
heb
je
altijd
een
goed
alibi.
Check out more Echt Gebeurd

See below for the full transcript

Welkom bij aflevering 277 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een verhaal van Abdou Bouzerda. Hij vertelde het in september tijdens een echt gebeurd middag rond het thema Marokko. Ergens in 1993. Het was mij stond ik oog in oog met mijn tegenstander in Duitsland. Want vanuit de boksclub in Arnhem, waar ik ook ben opgegroeid, deden we daar aan de competitie. Het was mijn debuut en ik stond daar dus oog in oog met wat ik meen. Een Oost-Europeaan. Het kan ook een Duitser zijn geweest, net zoals dat ik gewoon een Nederlander ben. Ondanks mijn achternaam met zijn achternaam deed mij denken aan een Oost-Europeaan. Het was een jonge man, maar hij maakte aardige indruk op mij. En dat kwam deels door tatoeage, maar ook deels door een stoppelbaard. Euh, voor een jongen van 15 jaar is een stoppelbaard toch wel iets machtig. Ik geen boksen tegen iemand met een stoppelbaard. Je kunt je voorstellen dat je als vijftienjarige voor het eerst zijn debuut maakt in een boksring. Dat je aardig zenuwachtig was. Ik kan me dat gevoel nog precies herinneren. Ik denk dat ik maar weinig keren in mijn leven zo zenuwachtig ben geweest. Ik zweet als een otter. Mijn handen trilde, mijn knieën trilde en ik voelde ook mijn hart in mijn keel. Alle cliché kon ik op een rij opnoemen. En mijn trainer? Die stond bij in de hoek, boks trainer Willem. Twee meter lang, onvervalste Arnhemse tongval en die mij moed inspreken. En ik moest me natuurlijk gaan focussen op de bokswedstrijd en en dat deed ik niet. Ik was met van alles bezig in mijn hoofd, behalve met die bokswedstrijd en dat merkte die trainer ook. En hij was al geïrriteerd. En dan moet ik even een paar uurtjes daarvoor gaan vertellen wat er gebeurd was. Ik was namelijk met slechts een boek op een fiets naar hem toe komen fietsen. En de bedoeling was natuurlijk dat ik met een tas zou komen. Een bidon flesje, een handdoek en wat boks spullen, want ik had immers een bokswedstrijd. Dus hij was al heel geïrriteerd. Ik kon dus op een zaterdag, want het was wel een zaterdag daar ergens in mei. In 1990 kwam ik met een roadbook, dat weet ik nog wel. Ik werd het laatste titel van het boek niet meer, maar ik kwam wel met een roadbook aangefietst, dus ik kreeg op mijn kop van boks trainer Willem en hij was heel geïrriteerd. Maar goed, die wedstrijd moest gaan beginnen. En ondanks dat die tegen mij zei kom op Abdoe. Je gaat zo beginnen. Was ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig? Maar ook weer wel, want een paar uur daarvoor was ik nog in Marokko. En dan zullen jullie denken van nou. Dat verhaal wordt steeds gekker. Hoe kon dat? Je bent in Duitsland. Euh, daar in de buurt van Dortmund. En je was een paar uur daarvoor in Marokko. Marokko is voor mij ook een land natuurlijk. Een land waar we elk jaar naartoe gingen. Waar ik op de achterbank en mijn ouders voorin naartoe reden. Waar ik ook zocht tot de glimlach van mijn ouders steeds groter werd als we dichterbij de geboortestad kwamen van mijn vader. Het werd allemaal gezelliger in de auto. Mijn ouders gingen meer met elkaar praten. Ze gingen mee met mij praten. Ze werden leuker. Ik werd leuker. Alles was leuk. Het was niet alleen maar vakantie, maar het was echt thuiskomen. Het was zoveel thuiskomen voor mijn ouders dat ze er alles, maar dan ook echt alles aan deden om dat thuis dat gevoel Morocco ook na te bootsen in Arnhem. En ik zeg nabootsen van ons. Ik heb dat wel eens vergeleken tegen Friends of bij een vriend moet ik zeggen. Met net zoiets als een kruidde tuintje bijhouden op de planeet Mars tegen de elementen in. Proberen zo natuurlijk mogelijke thuis te creëren, terwijl er natuurlijk veel invloeden van buitenaf zijn. En noem het maar op. Maar mijn ouders. En dat besef ik eigenlijk nu pas. Die hadden daar echt een levensenergie van gemaakt. Het was een ambitieus, project waar ik me nog altijd tot op de dag van vandaag en ik zal verklappen we ouder ben 42 nog altijd over verbaasd hoe ze daar in slaagden. Er beginnen ze in minitieus en te werk, dus ook met mijn opvoeding. Dat betekende als ik thuiskwam dat ik geen Nederlands sprak, letterlijk geen Nederlands sprak omdat het niet mocht. Niet omdat zij Nederlands een rare taal vonden of een onbelangrijk. Sterker nog, ze vonden het heel belangrijk. Daarom was ik als kind vier jaar altijd hand in hand door mijn moeder, meegesleept naar de bibliotheek. Maar thuis was het de bedoeling dat ik zo Marokkaans mogelijk werd opgevoed, wat betekende dat alles nagebootst werd. Culinair, de geuren, de kleuren, alles als de deur dicht ging, dan was ik voor mijn gevoel in Marokko. Ik heb een oudere zus. De een kleine 18 jaar. Maar toen ik opgroeide was ik enig kind en ik was ook nog geen zoon. En dan moet ik ook bij vertellen dat mijn moeder en dat verklaart ook waarschijnlijk het hoge leeftijdsverschil tussen mij en mijn zus. Die heeft vier kinderen gekregen. Alleen die zijn op jonge leeftijd overleden. Dus je hebt een kind in Arnhem dat heel zorgvuldig wordt opgevoed om naar school te gaan en ze dingen te doen, maar ook heel erg. Een voorbeeld Marokkaan te zijn. Zo noem ik het maar even en dat ging best verder. Uhm, bijvoorbeeld religie was ook een onderdeel van mijn opvoeding en dat betekent dus dat ik behalve de drie dagen die ik naar de moskee ging. Dat was woensdagmiddag zoals de meeste kinderen en ik woensdagmiddag dus niet naar school, maar wel naar de moskee. Zaterdag en zondag. En mijn vader, die uhm was als kind natuurlijk ook naar de moskee school geweest, zoals zijn vader, zijn grootouders en ga zo maar verder. En nu had ze het volgende bedacht. Die zei tegen mij van Abdoe, als jij naar de moskee gaat s ochtends, zaterdag en zondag, dan moet jij niet ontbijten, want dan kun je er veel beter de koran uit je hoofd leren. Uhm. Jaren later in 2006 loskades in de krant dat de hele school of madison een onderzoek had gedaan en dat er een hormone vrijkomt wat Guerini heet. En dat zorgt ervoor dat je op lege maag iets leert dat je het stofje of dat stofje zorgt ervoor dat je dus beter kunt concentreren en beter de stof onthoudt. Dus in die zin heeft mijn vader wel gelijk. Heb hem ook verteld en te zeggen ja, maar dat wist ik natuurlijk al. Euh. Maar goed, dat waren de omstandigheden waarin ik op groeide. En ik deed dus de dingen die mijn ouders van mij vraagt. Maar dat betekent dus ook dat ik s ochtends heel vroeg moest opstaan om het gebed te doen. Uhm. Moslims bidden vijf keer per dag en het eerste gebed is als de zon opkomt. Dat is het zogenaamde phaser gebed. Nou, ook in die mij. In 1993 was ik vroeg opgestaan en dat was ergens rond half zes in de ochtend. Nou, als puber om half zes opstaan. Ik weet niet hoe jullie waren als puber, maar zeker in het weekend dat. Dat is nogal een opgave, maar ik deed het omdat. Het was niet zo Spartaans. Het was ook heel liefkozend. Het was ook iets heel intimus. Als ik met mijn Phare s ochtends opstond dan. Dan was het ons moment samen en aan het einde kreeg ik een kus, een omhelzing. En dat is door blijven gaan tot de dag van vandaag. Dus in die zin is altijd fysiek contact geweest en ook heel veel liefde ging daarbij gepaard. Maar mijn vader had ook een uitgesproken mening over wat goed was en wat niet goed was. En boksen hoorde daar absoluut niet bij. Op een twaalfde besloten toch te gaan boksen en ik had hem verzekerd nooit een bokswedstrijd te gaan doen. Dat moest ik beloven, heeft me nog net niet op de Koran laten zweren, maar ik moest een plechtige beloven dat ik dat nooit ging doen. Want boksen, dat is een barbaars schouwspel en het kan niet anders. Het moet heel slecht zijn voor je hersenen. Jaren later heb ik weer in de krant gelezen dat het inderdaad heel slecht is voor je hersenen en dat artsen wereldwijd ervoor pleiten om het te verbieden. Dat heb ik me trouwens nooit meer verteld. Anders had hij mij gezegd van Sewell, dat wist ik al. Maar goed, ik besloot na een paar jaar toch om te gaan boksen en dan zal ik even uitleggen waarom. Want behalve thuis was er ook school en straat en voor mij was de straat dat waren mijn buurt. Jongens die op hun scooters rondreden in dure Australiës en en Max en weet ik allemaal nog meer. En dat had ik niet. Althans niet in zulke grote getalen zoals zij dat hadden. Ik had zeker geen scooter en er was ook nog school Thorbecke Scholengemeenschap in Arnhem. En op straat bij mijn vriendjes. Ik had eigenlijk niet zoveel gemeenschappelijke grond om over te praten. Zij schepte op over hun scooter. Euh, dat ze een meisje hadden gekust op de kermis. En mijn enige kredietwaardigheid die ik had mijn Streets credentials. Dat was toch dat ik boksster maar na drie jaar alleen maar trainen tegen borstzak slaan? Ja, dat is niet meer spannend om tegen die vrienden te zeggen, want die hebben een veel spannender leven. En op school waren er ook vriendjes en klasgenoten. En ik kan me nog heel goed in stelletje herinneren. Dennis en Marijke en Dennis en Marijke, die vonden mij heel bijzonder, want ze hadden nog nooit een Marokkaanse gezien. En op mijn 15e besloot ik om daar voor eens en voor altijd mee af te rekenen, namelijk. Ik zou een bokswedstrijd gaan doen en ik wilde ook aan mijn vader bewijzen aan mijn ouders. Bewijzen van ik wil boksen omdat ik weet wel wat goed voor mij is en wat slecht. En ik doe ook. Ik maak ook een keer een keuze voor mezelf, dus dat was mijn manier van puberen. En op school was het ook belangrijk om met dat beeld van de neut af te rekenen. En op straat was dat ook voor mij iets om te laten zien van. Ik ben wel spannend en ik kan wel wat aan kijken. Ik heb een bokswedstrijd gedaan met jullie rijden wel op jullie scooters en doen wel heel stoer en roken. Maar ik heb een bokswedstrijd gedaan, dus ergens in april, een kleine vijf of zes weken voor die in mei. In 1993 besloot ik dus in overleg met mijn boks trainer Willem om te gaan trainen. En ik weet nog de woorden die hij tegen mij zei. Hij zei nou opdoen. Je moet wel goed gaan trainen. Je moet geen flikker zijn. En in 1993 was het woord flikker waarschijnlijk een aanmoedigend kreet. Dus als je iets te weinig opdrachten of niet goed je best deed, dan werd er tegen gezegd. Kom op, je bent geen flikker. We denken gelukkig tegenwoordig een 20u20 iets anders over. Maar toen was dat heel normaal. En dus dat deed ik ook. Het was voor mij een missie. Ik ging de wereld verslaan, dus ik had die maand mijn krantenwijk opgezegd. Want na het ochtendgebed ging ik ook heel vaak de krant rondbrengen. Uhm, en na het ochtendgebed ging ik hardlopen. Ja, bizar wat je allemaal doet als vijftienjarige. Maar het was voor mij heel belangrijk, die wedstrijd. Daar leefde ik naartoe, dus ik trainde en ik deed ook in het weekend van alles en voor het slapen nog bij oefeningen. En ik had zo'n zoon. Zo'n Gare Volkmann die eigenlijk een beetje kapot was en vastgeplakt. En ik draaide non-stop eye of the Tiger als ik geen hardlopen. Ik kan het liedje werkelijk niet meer horen. Euh. Maar goed, dat is hoe mijn jeugd er een beetje uit heeft gezien. Ik geen dus, Ribaucourtstraat en ik had een smoesje verzonnen. Ik had trouwens mijn klasgenoten, mijn schoolgenoten wel vertellen. Geen boksen tegen mijn buurjongens ook, maar thuis had ik dat niet gedaan. Ik had tegen mijn vader en mijn moeder gezegd met een boek onder mijn hand. Ik ga een boek inleveren in de bibliotheek. Het was prima, dus ik nam dat rode boek mee en ben op de fiets gestapt en dacht van ja, wat moet ik tegen Willem zeggen? Maar goed, ik kwam. Wat een hel! Laf verhaal. Hij had er helemaal geen zin om na te luisteren. Denkt denk goed joh. En heeft spullen geregeld. En toen zijn we in de auto gestapt naar Dortmund en daar stond ik dus tegenover mijn tegenstander. Die indrukwekkende jongeman met een tatoeage en stoppelbaard en ik daar in de hoek met Willem naast me. En toen Gent begon. En ik stapte. Tijdens konde was ik weg. Ik weet niet of jullie dat jij jullie kennen, dat vast wel van tekenfilms. Je ziet letterlijk lichtflitsen betekenen. Zijn sterretjes ziet lichtflitsen. Kom niet op de grond, maar ik zag ze ineens flitsen. En ik maakte ook helemaal niet de associatie. Ik ben geslagen of wat dan ook. Het had voor mij net zo goed een goddelijke openbaring kunnen zijn en wat dan ook. Totdat ik de woorden horen vuile flikker, dekkingen woog bedekking ging omhoog. En uiteindelijk ben ik een kleine tien minuten later als een trotse winnaar de ren uitgestapt. Het werd geen kou, maar ik won op punten en ik was zo trots als een pauw, want ik had niet de wedstrijd gewonnen. Maar ik had de wereld verslagen. Dus in de auto terug vanuit Duitsland naar Arnhem had ik een klein bekertje in mijn hand. Want ja, ze moest iets geven als je je won. En we reden terug en ik was zo trots. Maar toen begon ik te beseffen dat ik tussen mijn vader en mijn moeder moest confronteren en vertellen dus dat ik een bokswedstrijd had gedaan zonder het hen te vertellen. En terwijl ik dat dacht, dacht ik Shit, ik ben mijn boek vergeten dat ik in Duitsland laten leggen en een kleedkamer. Maar goed, ik kwam in Arnhem en ik besloot maar gewoon om direct te vertellen. Ik deed de deur open naar binnen en mijn moeder, vader. Die waren bezig met een een cd met nieuwe stoffen ontwikkelen. is een typisch Maghrebijnse bank die plots met kussens. Als je dit ziet denk je die o ja, dat is het. En dat is een Sidali. Daar waren ze dus nu stof aan het ontwikkelen. En ik kwam binnen en ze keken naar me en ik zei tegen ze van mij. Ik ben niet naar de bibliotheek geweest. Ik uhm. Ik heb een bokswedstrijd gewonnen. Ik zei tegen ze. Ik ben niet naar de bibliotheek geweest en toen zei mijn vader gelijk. Heel gevat. Ja, dat weet ik. Want dat boek, dat ligt nog hier. Je hebt je Arabische grammatica boek meegenomen. En toen dacht. Ja, ok. Euh en. En toen heb ik maar verteld wat er gebeurde en ze keken me een beetje verbaasd aan. En toen ging de bel. En toen kwam visite vanuit België, want in die tijd geen mobiele telefoon. En eigenlijk was het gewoon een ongeschreven regel. In het weekend uhm, is het meer regel dan uitzondering dat familie uit Nederland dat kan net zo goed horen in mijn geval zijn of uit Duitsland of uit België op visite komt. En zo was het ook die zaterdagmiddag. Dus mijn familie kwam mijn oom met zijn kinderen. Het was heel gezellig en niet één keer meer. Is het woord boksen gevallen? Of wat dan ook? En de volgende dag, toen zij tegen de avond wegrennen, toen ook niet. En ik had er eigenlijk ook geen zin meer om over te beginnen, want ik had toch mijn vader en mijn moeder die zoveel van mij hielden en zo hun best deden. Die hadden toch ook wel een beetje teleurgesteld? Dus ik begon wel een beetje schuldig te voelen. En de volgende dag op school vertelde ik dus Marijke en Dennis. Althans ik was van plan om ze dat te gaan vertellen. En ik moet er ook bij vermeld dat ik Marijke een beetje leuk vond. Maar niet helemaal, maar het was wel een beetje onduidelijk allemaal. En Dennis, die kwam naar mij toe en Marijke en die zeiden we moeten hier wat vertellen. Maar ik moest natuurlijk ook wat vertellen. Maar ik dacht nou ja, laat ik ze maar eens vertellen wat ze willen vertellen. Ze vertelden dat ze verkeerde in hadden. En uhm. En dat liet ik ze even vertellen. En toen vergaten zij mij weer te vragen van wilde je wat nog zeggen? En ik dacht laat ik maar niet meer de moeite nemen. En op straat was het ook niet veel anders. Die vriendjes die hadden of nu een scooter of een nieuwe Naka Max. En dat gevoel van, dat sloeg over in frustratie en een beetje. En ik had ook bij mezelf een beetje besloten van ik ga eigenlijk niet meer boksen, want waarom heb ik het gedaan? Euh, ik heb niet de credits gekregen waar ik voor of op hoopte. Tot een kleine twee of drie weken later. Het kan ook een maand zijn. Het kan ook lonen. Ik weet het niet meer. Precies weer zo'n ochtend gebeld met mijn Phare en zuidelijk om te onderstrepen. We hebben in tussentijd dus niet één keer meer over boksen gehad en waren klaar met het gebed. Dus die kus, de omhelzing kwam er weer. En toen zei die van goed dat je zo bent met mij, want dat zal je ook helpen als je in de toekomst vaker gaat boksen. Maar doe dat wel buiten de vakantieperiode om als we naar Marokko gaan. Dat was voor mij een heel belangrijk moment die ik nog steeds koesterde, eigenlijk voor het eerst zo publiekelijk. Vertel. Want dat was ook het moment dat ik eigenlijk. Wel iets had bereikt Ik had namelijk naar Goetz, zoals kinderen soms doen, hun ouders teleurstellen, maar toch wel het vertrouwen van mijn vader gekregen en voelde me zoals je thuis geboren gevoeld. Je mag iets. Je mag fouten maken, je mag ook eigen keuzes maken en met enige voorwaarde was dan van hem van OK. Maar doe dat dus buiten de vakantieperiode, want uhm, dan gaan we naar Marokko. Na die reis komen helaas niet meer wat mijn ouders die scheiden kort daarna. En het heeft uiteindelijk tien jaar geduurd voordat ik voor het eerst weer als volwassen man ben. Vijfentwintigste naar Marokko gen. Maar het gevoel van thuis? Uhm. En dat ik het ook in één adem kan opnoemen met Marokko en thuis. Het gevoel van geborgenheid, dat is dat moment s ochtends vroeg als puber. Euh, slaperig, koud water of weer gezegd gooien. Het ritueel gebed doen. En dan dat warme gevoel. Een kus en omhelzing. Dat is voor mij Marokko. Ja, en onder het applaus hoorden we onze pianist Amir Swaeb, die haast nooit in deze podcast te horen is, maar die live bijna altijd de muzikale omlijsting verzorgt van onze verhalen, middagen en die zomer. Die Eye Of The Tiger uit Rocky 3 heeft wanneer dat liedje wordt genoemd door Abdou Bouzerda. Abdoe is als journalist werkzaam voor Radio 1 en hij heeft een eigen podcast bij de VPRO over 10 jaar Arabische Lente. De eerste aflevering van die podcast verschijnt vandaag. De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Micha Wertheim, Rosa van Toledo, Maarten Wester, Veen en mijzelf. Paulien Cornelisse Productie Doet Eva ving de zaal, techniek deed Jasper van Oorschot. De podcast wordt verzorgd door Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 277 tot volgende week en zijn boek terug naar de bibliotheek. Dan heb je altijd een goed alibi.

Translation Word Bank
AdBlock detected!

Your Add Blocker will interfere with the Google Translator. Please disable it for a better experience.

dismiss