Echt Gebeurd - Afl. 281 Vlees en bloed: Paulo van Vliet

Welkom bij aflevering 281 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een verhaal dat Paulo van Vliet in 2014 bij ons vertelde tijdens een verhaal middag rond het thema vlees en bloed. Toen mijn moeder in 1999 stierf, kwam ik in contact met familieleden van haar, die ik 10 of 15 jaar niet had gesproken en dat vond ik heftig. Een van die mensen was Annie van der Leer. Ik ben geboren in Australië. Toen wij in 1968 terugkwamen, trokken wij in in de te kleine portiekwoning van Annie en Cor van der Leer in Den Haag. Euh, ik sliep er in een gang kast. Ik weet nog goed. Rook was. droge stof lucht als een superkleine woonkamer. Cor van der Leer was een echte Haagse man. Kalend hoofd, een dikke hoornen bril, gyre kop die zat in een stoel voor zijn kachel. En ik was een klein, beweeglijk jongetje. Ik draai de hele tijd aan de knoppen van zijn radio en draaide hem van de zender af. Ik wilde voor hem langslopen en hij probeerde mij dat te beletten. Hij stak ze bijna uit, maar toen schopte hij met de dikke rubber soul van zijn pantoffel het ruitje van zijn eigen kachel in. Euh. En het kwam tot een enorme aanvaring tussen mijn moeder en hem. Hij zou iets gezegd hebben in de trant van dat kind spoort niet en tricorder schelden op de toppen van haar stem. Je bent een ouwe gek. Euh. Hij had over haar als kind gezegd dat kind stinkt. En ook ik wil dat armoedige kind niet over de vloer hebben. Ze zagen elkaar daarna zeven jaar niet en ik heb al die tijd gedacht dat het door mij kwam. En toen van Leer weer contact zocht, vroeg ik hoe zit dat nou eigenlijk? Waarom noemen wij haar oma? En toen vernam ik hoe het zat. In 1930 was Annie van de Leur zwanger van mijn moeder. Ze had verkering met een jongen uit een beter milieu. Cor van der Leer. Maar ze was niet zwanger van hem. Ze had een slippertje gemaakt met een lange Fries. Cor van der Leer wilde de verkering aanhouden op voorwaarde dat het kind naar een weeshuis ging. De moeder van Annie van der Leer zei Dat is een hardorff en hardlopers gaan niet naar een weeshuis. Dus toen kwam mijn moeder bij haar oma en dat was een gezin waar al negen of tien kinderen waren. En dat was in de Schilderswijk, dus toch maakt allemaal geen hol uit. Ze groeide op in armoede. Dan moet je denken aan. Ze had maar één jurkje. Ze liep tot haar twaalfde op blote voeten, ook in de winter. , was nooit iets te eten. Ze moesten constant aan de schuldeisers ontkomen, dus verhuisden ze om de drie weken. En dat heeft daar heel erg de neer gedrukt. En ook later in haar leven nog. Ze zei Ik had wat mij betreft niet geboren hoeven worden. Zij wist wel dat zij een oudere zuster had, dacht zij, die het veel beter had dan zij. Annie van der Leer liep rond in Nettie als ze sloeg hermelijnen boontjes om. Maar zij kwam er pas op haar twaalfde achter dat dat in werkelijkheid haar moeder was. Ik heb nooit iets van haar gekregen als kind. Nog geen jasje om aan te trekken in de winter. Nog geen sjaal. Niks, zei ze. En ik weet nog dat dat op mij als kind enorme indruk maakt. Ik vond dat intens gemeen. Vanaf 19 vijfenzeventig waren Annie en Cor van der Leer weer hun aanwezigheid in ons leven. We werden uitgenodigd om in Duinrell pannenkoeken te komen eten. Ze hebben hier de beste spek, pannenkoeken van de wereld, riep Cor van der Leer. Hij gedroeg zich als een soort pater familias die alles betaalde. Later, toen ik veertien was, mocht ik een biertje drinken van mijn vader. En toen stelde hij voor mij mag een Kleintje Pils voor deze jongeheer en toen kreeg ik het in een limonade glas. Dat was echt een Kleintje Pils. Was ik ontzettend pissig over niets wat die man deed dat voor ons, dat kon goed genoeg zijn. En ik had de blik van mijn moeder daarin volledig overgenomen. We werden overladen met kunstzinnige prentjes, want de vader van Cor van der Leer was vroeger antiekhandelaar en had garages vol me die toen. Van de exemplaren die wij kregen was meestal een hoekje afgescheurd of ze waren niet ondertekend. Het waren onverkoopbare stukken. Hij had wel n een waardevol stuk. Dat was een pentekening van Jan Toorop. Een originele tekening. Een spotprent over de industriële revolutie. En die schonk hij aan Zalm, die toen minister van Financiën was. En die hangt nu in het plastic museum. In 1999 kreeg ik hem aan de lijn en ik vertelde dat mijn moeder was overleden. Hij zei Ach is. Is het dood? En in dat beladen moment ontsnapte hem een bekentenis. Je neemt je leven beslissingen. Achteraf vraag je je af of je goed aan hebt gedaan, maar je kunt niet altijd nog terugdraaien, zei hij. En ik herkende daar een waardevol beroun in, maar het was te laat. Het was zeventigjarig, te laat. Het hele leven van mijn moeder had zich al afgespeeld in de schaduw van zijn beslissing om haar te weren vanaf dat moment belde van der Leer mij regelmatig op. Ze was 97. Ik noemde haar Annie. Zij wilde dat ik haar oma noemde en ze was een beetje hees. En als ik haar aan de lijn had, zei ze. Zeg eens oma en ik kreeg ook een brief van haar. Die mijn moeder haar vanuit Australië had gestuurd. Die ontving ik in een plastic sluit zak met zo'n dichtgedrukt aan de bovenzijde. Dat was voor haar een waardevol document. En daarin had mijn moeder geschreven. Natuurlijk hou ik van je. Ik hou van jullie allemaal. En dat was door Cor van der Leer met rood onderstreept. Maar daarna schreef mijn moeder. Maar moeder vind ik een te beladen woord. Dat gebruik ik alleen voor degene die me heeft opgevoed. Dus ik begreep wel dat. van der Leer spijt had gekregen van wat ze had gedaan. Misschien toen mijn moeder voor lange tijd in Australië zat en dat ze het goed wilde maken en dat ze de liefde probeerde terug te winnen. En ik snap ook wel dat zij onder druk gezet was op haar zestiende in een beter milieu stappen. Euh, maar toch kan ik geen enkele sympathie voor haar opbrengen. Met mijn moeder had ik een hechte band. Zo hecht dat ze mij nog net niet verstikt heeft met haar liefde. Uhm. Het leek of de buitenwereld alleen bestond om stof te leveren voor onze gesprekken. Ze heeft mij verwend tot op het bot. Het was alsof zij alles wat zij aan biologische moederliefde tekort was gekomen in haar eigen jeugd te compenseren door mij te overladen met aandacht. Ik denk dat toen ik mijn vrouw ontmoette, een vrouw met wie ik nu getrouwd ben. Mijn moeder besefte heeft dat daar iemand was die in de breedste zin van het woord de zorg over mij zou overnemen. En ik denk dat haar dat heel eenzaam gemaakt heeft en een gevoel heeft gegeven van overbodigheid. Uhm, het leek alsof ze uiteindelijk toch niet op eigen benen kon staan. Ik heb wel eens tegen haar gezegd volgens mij heb jij verlatingsangst omdat je moeder jou heeft weggegeven en daar kwam ze toen later op terug en ze gaf me daar gelijk in. Ik kan me nog een specifiek moment herinneren was met kerst en ik zei dat ik niet langs kon komen. En toen is ze ziek geworden en twee jaar erna kwam de kanker terug die zij al eerder in haar leven had gehad. En ik ben ervan overtuigd dat het geen toeval is dat zij dodelijk ziek werd toen ik iemand anders ontmoette. Ja, veertien jaar na haar dood. Deze zomer pas lag ik in een tent. Het was in Schotland en ik werd wakker van de jeuk is een hele kleine, jeuk verschikkelijk en het stormde en er lag een man in de tent naast ons te snurken. Dus ik kon niet meer in slaap komen. En toen begon ik aan deze dingen te denken. Ik lag een beetje te malen en ik dacht maar wacht eens, ik heb haar, mijn moeder eigenlijk alles in haar leven gegeven wat zij verwachten. Euh, ik ben een gesprekspartner voor haar geweest en kon zich volledig vervelen in die moederrol. Ik ben later een vriend voor haar geworden, dus ik hoef me daar nooit schuldig over te voelen. En het was in zo'n toestand van half uur slaap, half waak. En ik zag haar vorm als een klein kind en ik drukte haar aan mijn borst en ik zei uh, ik laat je niet in de steek. Ik zeg zelfs nu nog niet nu laat dat je nog niet gaan. En toen viel ik in slaap en toen droomde ik dat ik in een huis was wat aan de rand van een klif op een platform stond. Er waren daar berg en dat brak los en het zweefde weg. Uhm en ik kon een soort klap weekenden beweging maken met dat platform en bij iedere vleugelslag zweeft het huis een stuk verder boven de vallei. En dat was het al oude droom van vliegen en die had ik sinds mijn kindertijd niet meer gehad. Uhm ja, ik heb voor deze hele geschiedenis nagedacht en ik heb er n wijze lessen uit getrokken. Als het even kan geen kinderen weggeven. Je hoorde een verhaal van Paulo van Vliet, Paulo schreef vroeger romans en filmscenario's en tegenwoordig essays en audiodescriptie is voor films en tv series. Hij vertelde zijn verhaal in 2014 tijdens een echt gebeurd middag in comedy club Toomler in Amsterdam. Dit jaar hebben we vanwege Korona nauwelijks zulke verhalen middagen kunnen organiseren, maar we hopen dat ze in het nieuwe jaar langzaam maar zeker weer op gang komen. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief via onze website. Dat is punt echt gebeurd. Punt net. De redactie van Gebeurt bestaat uit Micha Wertheim, van Toledo, Maarten Westerveld en mijzelf Paulien Cornelisse. De productie wordt gedaan door Eva. Zwaar ging de zaal techniek voor. Deze aflevering was in handen van Nicolas Vrijman. De podcast wordt gemaakt door Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 281 tot volgende week en belt deze week je moeder of iemand die als een moeder voor je is geweest. Ik tipte het al even voor deze aflevering. Kijk vandaag nog naar de. Deze serie is te bekijken op Prime Video. Een abonnement op Prime Video kost je slechts 2 euro. Negenennegentig per maand gaan er Prime Video. Kom en kijk deze spannende serie.