Echt Gebeurd - Afl. 295 Reizen: Roelf Jan Duin

Welkom bij aflevering 295 van Echt Gebeurd. De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een verhaal dat Roel van Duin in mei 2010 alweer bij ons vertelde tijdens de verhalen Biddag met als thema Reizen. Goeie middag, tijd geleden werd ik gevraagd voor hem, voor deze voor deze dag met jullie verhaal te delen en een verhaal te vertellen. En er werd me uitgelegd dat het concept was een echt gebeurd verhaal. Het eerste wat ik dacht was uhm ja, wat nou als ik een verzonnen verhaal? Wat nou als ik lieg? Wat? Wat? Wat gebeurt er dan wel? Werd me te kennen gegeven. Wat heeft het publiek snel genoeg door de zaal? Straft je dan ongenadig af? Nou, dat vond ik zo'n interessant gegeven dat bij wijze van experiment ik bij jullie ben en een onvervalst broodje aap verhaal gaat vertellen. Het verhaal speelt zich af in Indonesië. Laat ik bij het begin beginnen. was een jaar geleden en ik had een. Ik had een vriendinnetje en gelokt door foto's in de reis. In reisgidsen van tempels en stranden en rijstvelden besloot wij om naar en naar Bali te gaan, een reis naar Bali te boeken. Nou, wat gebeurde. Het ging uit en er zat ik met een ticket naar Bali en een gebroken hart. Eva, een goede raad was duur. Wat? Maar ik kan toch de tickets? En ik had wel even zin om er verder uit te zijn. Dus ik dacht ik ga een meisje, ga ik naar Indonesië. Zo gezegd, zo gedaan. En op Bali aangekomen bleek inderdaad dat alle foto's uit de reisgidsen die te kloppen. Schitterende rijstvelden, tempels, zonsondergangen, stranden, maar tegelijkertijd alleen na zonsondergang kijken met heeft. Dat heeft net niet hetzelfde hetzelfde idee als gekomen was. Dus ik dacht ik moet hier weg. Dit. Bali is te romantisch voor mij. Ik moet u. Ik moet hier vandaan. Dus dat ik. Ik boekte een boottocht, een boottocht die mij zou leiden van Lombok via Soembawa naar. Vier dagen en vier nachten aan boord van een schip. Ik dacht nou dat is kan er mis gaan. De ochtend van vertrek verzamelden we in een Indonesisch havenstadje en daar werd ik voorgesteld of daar. Daar kwam voor het eerst samen. Het reisgezelschap voor de komende vier dagen waren 18 mensen, toeristen en 5 Indonesische boot lui. En dat bleek nou een gemêleerd gezelschap te zijn. Mag ik wel zeggen. Was een Duitse vrouw van van richting 60 een Australiër die even zo oud was, maar ook twee meisjes van 19 uit de Achterhoek die die nauwelijks kon verstaan. Dat was een Japans meisje en die had een naam. Die kon je trouwens ook niet verstaan, want die sprak geen Engels. Die hadden namelijk een soort van klank en en er waren ook drie Argentijnse broers. En dat waren van het type. Je ziet tegenwoordig niet meer zoveel meer. Vroeger waren ze model van a anti-globalisten gewaad in doeken en het doek zaten overal en dan ook met rare kapsels. En dan was dit kaal en hadden ze hier lang. Dreadlock Enzo. En in van die dreadlocks, verscholen op op de schouder van één van die Argentijnse broers, zat een aapje. En dus ja te kijken iemand met een aapje. En wat bleek? Nou, ze waren al twee maanden lang waren deze mannen met elkaar op reis en hadden ze aapje op op hun schouder. Dat reist met de mee China. Maar dat leidde eigenlijk direct al tot tot consternatie en het was vooral die Duitse vrouw die begon te schreeuwen dat aapje gaat niet mee aan boord. Dat gaat niet gebeuren. Het is ranzig, dat vies dat gaat. Dat dat aapje mag niet aan boord. Andere mensen vonden ook wat van en andere mensen vonden ook niet dat het aapje mee moest. Die broers willen natuurlijk wel dat de aapje meeging. Kortom, dikke ruzie en de reis was nog niet eens begonnen. De ruzie werd beslecht in het voordeel van de broers en China. Het aapje mocht mee. Nou moet ik gaan zeggen dat ik zelf ook wel mijn bedenkingen had bij dat aapje en ik vind dieren leuk en prima zo. Maar een aapje is natuurlijk ook een beetje veranderd. Een hele kleine boot was en wat bleek ook wel, want het beestje poept een Piasten overal. En dan dan van die doeken van de jongens. Die vechten dan een beetje op en dan na. Maar dat was dus lag te slapen en dan de haren van die op het dek. En dan kwam die aap. Die kwam s nachts op je gezicht zitten en die sloeg je dan een beetje weggerend. Maar dat was natuurlijk heel gedoe. En als je aan het eten was zelfs Poetin had er ook altijd bij. Kortom, uhm, nou, het was heel wat. Zo'n reis met een aapje dat. Dat kan je begrijpen. Maar gedurende die reis, want we zaten natuurlijk vier, vier dagen aan boord en begon het aapje ook wel een beetje. Ja, het had ook voor iets natuurlijk dat eigenlijk best wel gezellig, want de jongens waren echt allerliefst tegen het beest. En dan gingen ze zwemmen. Dan 100 mee het hield zich dan vast aan zo'n tred lock. En ze hadden een zelfs een vlot gebouwd voor voordat gingen snorkelen en een op dat vlot zat dan kleine kleine hapjes een aapje. En het gaf onze een soort van status natuurlijk. dan zijn we er kwamen we aan bij een ander. En dan zagen we een ander schip ergens. En dan? En ja, dan keken we toch wel effe. Wij zijn die boot met het aapje en zag die mensen kijken aapje. Dus, het had ook wel was. Dat was eigenlijk best wel gezelliger. Dan begint begon iedereen ook een beetje zelf aan dat beestje te plukken. Dat was ook heel veel te doen. Dus iedereen zat met ontplooiden dat meisje en zo. het was eigenlijk China werd eigenlijk een van ons. Na vier dagen gingen voorbij en de laatste dag was aangebroken en daar gingen we. Daar kwamen we aan op een van de hoogtepunt van onze reis, het eiland Komodo. En ik ben niet uhm, of jullie Komodo kennen ongetwijfeld. Maar het enige waar het bekend van is is de komodovaraan. Uhm, dan laat ik jullie wat vertellen over. De komodovaraan is een soort van kruising tussen een kruising tussen een hagedis en aan een krokodil. Een verschrikkelijk lelijk beestje zijn meter groot en en en zullen van de klauwen hebben. Ze lopen daar heel rustig over dat eiland en zijn er tweeduizend komodovaranen in het wild. En die wonen niet toevallig allemaal op het eiland Komodo. Kortom, het was best wat om te zien. Wij bezochten wat dat eiland. En inderdaad, we daar lopen ze allemaal in het rondlopen. Die die enge beesten. En die beesten eten alles, alles wat beweegt en ze eten zwijnen. Ze eten ons. Ze eten hun eigen kinderen, eten ze komodovaranen. Je moet eten. Junkies moeten vijf jaar lang in een boom wonen, omdat ze anders door hun eigen ouders worden opgegeten. En toen wij kregen een Indonesisch gutst mee en vroegen ook jij eten ze ook mensen? Ja, normen en waarden was helemaal geen probleem. En dus werd ik dus ik vroeg van IS zitten is het, is het gevaarlijk wat we nu gaan doen? Want we krijgen een heel klein Indonesisch mannetje mee met een houten stok. En ja, dat was het is het is eerst gevaarlijk. No no, no, no no en Vroeg-Krijt. Ze worden wel eens mensen echt opgegeten. Jerzy is baan. Uhm, toch over het eiland. En inderdaad liepen ze allemaal onder bomen. Zaten die enorme beesten die er heel sloom en heel langzaam liepen ze dan met iemand die lelijke koppen en en omgevallen bomen. We begonnen ook steeds meer turf te krijgen, durfden steeds meer dichterbij te komen. Bij de dieren begint echter foto's maken van je dat je zo bij zijn. En dat ging allemaal prima aan. Tot we nog eens aan waren gekomen. Ging een wandeling maken over dat eiland, waren aangekomen op de hoogste top van van van een heuvel en daar vanuit het niets springt China van die schouder af van die rent naar voren. En wat er toen gebeurde het is zelfs een film worden geritsel in het hoge gras en daar was een een aanval van een split seconde. Het kan niet meer dan één of twee seconden zijn geweest. Daar komt zo'n vreselijke komodovaraan aan rennen en. China en het enige wat we nog zagen was de start van China uit het beest ei en en volgende snikkende beweging zou het nooit vergeten, want het zou heel langzaam zijn. Door die QIL zagen we ons aapje verslonden worden. Ah, het was verschrikkelijk. Euh woorden. Ja nee, ik mag niet eens lachen. Maar het was echt verschrikkelijk en was gekrijs. Er was hysterisch gehuil. Er was en de drie broers die die hun hoofd af. Die durft niet te kijken. En die was alleen maar foto's maken die in alles was vastgelegd. Dat was dan wel weer mooi. En en en. En er stond ook te kijken van de Araya. Dit is top verhaal, waar dus wel. Maar dit is verschrikkelijk. En en uhm nou daar stonden we dus. En die komodovaraan, die zat er dus nog. De reden dat die hebben hele langzame spijsvertering. Dus die die lacht en nog voor de komende paar uur op dat pad van ons dus. Nou, daar omheen en dat was nog heel gedoe. En ja dus ja zwijgend. Euh euh, liepen we verder. Daalde het weer af. En en die Argentijnse broers waren. Die waren helemaal kapot en mocht niet meer gepraat worden over piscina. Het had nooit. Het was nooit gebeurd en we voeren door en we kwamen aan. Uiteindelijk op en ons einddoel. En om nou, die avond gingen we dan met z'n allen uit eten. En de stemming was nog steeds een beetje down. En ja, daar zaten we dan in het havenstadje Darin in Flora's. De laatste avond, de bonte avond. En we zaten daar wat we aten en we dronken wat. En we kennen elkaar al vier dagen. Dat was echt een band, maar het werd eigenlijk niet gezellig die avond. Het werd, maar bleef een beetje een bedompte sfeer. Eigenlijk hangen kwam er eigenlijk achter dat we ook helemaal niet zo heel veel te melden hadden. En ja, we namen wat onhandig afscheid van elkaar, zoals dat gaat van een actie op Facebook of CSIO. Bemelen ofzo. Uhm, ik heb nooit meer iemand van die hele groep daarna nog gezien. En eigenlijk die avond. Toen liep ik in mijn eentje, liep ik naar huis, naar mijn, naar mijn hostel. En toen leerde ik dat ik dacht van ja, eigenlijk die waar we in t begin zoveel ruzie om hebben gehad, waar we wat ons, wat ons als groep bijna voor bij aanvang van de van trippen eigenlijk deed splijten. En dat was eigenlijk geen geweest wat wat ons eigenlijk ook al die tijdgebonden had en dat wil ik jullie meegeven vandaag. Misschien is zijn in hele leven wel de dingen die ons het meest verdelen en uiteindelijk de dingen die ons het meeste binden. Dat was een verhaal van Roel van Duijn, Rolf Jan is verslaggever bij Het Parool. De echt gebeurd redactie bestaat uit Micha Wertheim, Rosa van Toledo, Maarten Wester Veen en mijzelf Paulien Cornelisse. De productie doet Eva Saving zál techniek. Voor deze aflevering deed Nicolaas Vrijman. De podcast wordt gemaakt door Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 295 volgens op de socios. Geef ons sterren in je podcast app en als je de komende tijd ineens bang bent dat je wordt opgegeten door je ouders, ga dan voor de zekerheid vijf jaar in een boom zitten.